شفیقه رویش صافی
جزا یک
نوع عکس العمل اجتماعی است که بعد از قطعیت حکم محکمه بالای مجرمین مسؤول تطبیق می
گردد. هدف از تطبیق مجازات از یک طرف اصلاح و تربیه مجدد مجرمین و از طرف دیگر
حمایت و دفاع جامعه می باشد. تطبیق مجازات باعث پند مجرمین و عبرت دیگران می گردد.
از جانبی هم، مجازات ماهیتاً آزار دهنده بوده و باعث رنج و مشقت مجرم میشود و با
ویژگی فطری انسان که همواره در صدد جلب منفعت خویش است، مغایرت پیدا میکند.
بنابرین،کسی که قصد ارتکاب عمل جرمی را دارد، بر اساس محاسبۀ نتایج حاصله از عمل
مجرمانه اش، یعنی سود و زیانی که از ارتکاب آن عایدش میشود، ممکن دست به ارتکاب
جرم بزند و خود را در معرض مجازات قرار دهد ویا از ارتکاب جرم صرف نظر کند. زیرا
او مشقت، رنج مجازات را بیش از منفعت احتمالی حاصل از جرم ارزیابی کرده است. قابل تذکر است که از دیدگاه سود انگاری، مجازات دارای
رویکردهای مشخصی میباشد که عبارت اند از: رویکرد بازدارندگی مجازات، رویکرد
اصلاحی مجازات، رویکرد توان گیری مجازات و رویکرد مجازات مبنی بر جلب رضایت مجنی
علیه، قربانی یا متضرر. که قوانین جزائی افغانستان نیز این تقسیمات را پذیرفته
است. در تحقیق حاضر تحت عنوان «بررسی رویکرد سودانگاری مجازات در قوانین جزایی
افغانستان» این مسئله در قوانین جزایی کشور مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد که
آیا قانونگذار افغانستان هنگام جرم انگاری قوانین جزایی، رویکرد سودانگاری را در
نظر گرفته است یا خیر.