غلام سخی فروزش
کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان، مهمترین سند بین المللی جهت
تدوین حقوق زنان و تامین تساوی جنسیتی بین زن و مرد است. این سند الزام آور، دولت
های عضو را مکلف می سازد تا تدابیری را در راستای تامین حقوق زنان روی دست گیرند که منتج به رفع تبعیض علیه زنان شود.
این تدابیر شامل اقدامات تقنینی، اصلاحات عرف و فرهنگ، جرم انگاری موارد تبعیض و
حتی عملی ساختن برنامه هایی موقت به نفع زنان (تبعیض مثبت) می‌باشد. از آنجاییکه
کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان بیشتر با رویکرد حقوق زنان درغرب شکل
گرفته و تساوی حقوقی را در همه مسایل برای زن و مرد به رسمیت شناخته است، پذیرش
کلی و مطلق آن، برای دولت های اسلامی دشوارشده است. همین موضوع باعث شده است که
این کنوانسیون با حق شرط هایی از سوی دولت های اسلامی عضو کنوانسیون مواجه گردد.
این نوشتار بر آن است تا ضمن بررسی حق شرط های دولت های اسلامی، بیان دارد که این
حق شرط ها در مواردی بر مواد مشخصی از کنوانسیون است و در مواردی هم حق شرط های
کلی است که تمام کنوانسیون را هدف قرار داده است. نوشتار به این موضوع نیز می پردازد که حق شرط های اعمال شده از سوی دولت های
اسلامی، واکنش و اعتراض سایر متعاهدین را در پی داشته است.