ابراهيم رضايي، شفيع االله ستانكزي
چكيده
بر مبناي اسناد حقوق بشري، زندگي، سلامت و بهرهمندي از سلامت جسماني حق ذاتي انسانها است. دولتها مكلف هستند براي حمايت از حق حيات و حق بهرهمندي از سلامت افراد، اقدامات لازم را انجام دهند. جنگ و منازعات مسلحانه حق سلامت و حق حيات را تهديد مينمايد. پيشرفت تكنولوژي در عرصه منازعات مسلحانه منجر به توليد سلاح هاي با قدرت تخريب و آسيب بيشتر شده است. فعاليتهاي اشخاص، دولت و نهادهاي حامي حقوق بشر تلاش هاي براي ممنوعيت و محدوديت بسيار از سلاح ها و يا محدوديت برخي ديگر در زمان، مكان و شرايط خاص انجام دادند. نتيجه اين تلاش ها تصويب اسناد و معاهدات بينالمللي براي ممنوعيت و محدوديت بسياري از سلاحها بوده است. نخستين اسناد اين زمينه، كنوانسيون 1864 و اعلامية 1868 سن پترزبورگ هستند كه شامل حقوق بين الملل بشردوستانه ميگردند. يكي از اهداف اين مجموعه قواعد، تقليل صدمات ناشي از استفادة سلاح هاي متعارف ميباشد. تحقيق حاضر به روش تحليلي- توصيفي انجام شده و در جمع آوري اطلاعات از طريق كتابخانه اي بهره برده است. يافتههاي تحقيق، نشانميهد كه حقوق بين الملل بشردوستانه به دنبال كاهش آثار زيان بار سلاح هاي استفاده شده در منازعات مسلحانه است. حقوق بين الملل بشردوستانه از نظاميان، غيرنظاميان و اموال آنها، همراهان آنان از جمله: داكتران، كاركنان مذهبي، معلمان، خبرنگاران، اماكن فرهنگي و مذهبي مربوط به دولتهاي متخاصم حتي جنگلات و اماكن داراي مواد حساس حمايت مينمايد. بدين منظور استفاده از سلاح هاي غير متعارف ممنوع شده است و براي رسيدن به هدف حمايتي خود سلاح هاي متعارف را نيز در برابر برخي افراد، اماكن و شرايط خاص ممنوع يا محدود نموده است.
واژه هاي كليدي: حقوق بين الملل بشردوستانه، مخاصمات بين المللي، ابزار جنگي متعارف، ممنوعيت ابزار جنگي متعارف، محدوديت ابزار جنگي متعارف